گالری بهار خانه هنرمندان ایران میزبان نمایشگاه حجم و چیدمان سمیرا محمدقلی با عنوان «تمدن زخم» است.

نمایشگاه حجم و چیدمان سمیرا محمدقلی با عنوان «تمدن زخم»

تمدنِ زخم wound civilization
در خراش یا بریدگی که منجر به خونریزی و از دست رفتن حالت عادی حتا موقت شود، گریه بلند و درد شدیدی همراه با سوز و ناله بهمراه دارد.آسیبی که بوسیله هرچیزی؛ جان و تن را بیازارد. زخم، زار و زحیر است. استفاده از آن شیء که با حفظ کارکرد خود؛ از ابتداییترین فرم که ساختهی اجداد ما است تا پیچیدهترین شکل آن در ساختار ذهنی پیشرفته، سوژه این احساس شده است و این پیچیدگی، ارزشی ثانویه
و توجیهی ایجاد میکند برای استفاده پرتکرار از آن. آنچه شدن است؛ در لحظهای زخم زدن است. در همین چهار دیوار پسِ ذهن و درون همین تن رخ میدهد. یا زخم خوردهایم یا زخم زدهایم و یا هر دو به حکایتهایی متفاوت با دلایل تکراری در طول تاریخ بودنمان. برای آن، بواسطهی داشتههایی که سرسختانه بر آنها باور داریم و گاه حتا کمترین کوتاهی، ناخشنودی و ناخوشایند بودنی که شکلی از تفاوتی را، یا شاید حقیقتی انکارناپذیر را دربر داشته باشد، بودنی و حضوری دیگر را به ضرب زخمهای خودمان از دل، از جان، از امید، از بودن از پا میاندازیم. پیوندهایی بیتکرار گسسته میشوند؛ آنها که در نزدیکترین بعد روانی و جسمی و کیهانی ما هستند. در بیرونیترین شکل زخم و آسیب میبینیم پوستی، بافتی، میانبافتی و استخوانی را ولی در نهان چهها که نمیگذرد. این زخمها، چیزها و مفاهیمی هستند که به خودیِ خود سرشار از زیبایی، امنیت، شادمانی، آرامش، احترام و عشقاند و گاهی در گوشه گوشههای پنهانشان گاهی تا همیشه، زشتی، ناامنی، ترس، غم، خشم و…را بهمراه دارند تا نسلهای بعد. برای این زخم زدنها ابزارهایی میتراشیم و تدارک میبینیم که به دفاع از خود/زخمهای خود بپردازیم و این از درون ما سربرآورده. از پیشینیان و اجداد، از خلاقیت، از فکر بسیار یا درد شدید یا آموزههایی در قالب فرهنگ و رسوم و یا تغییرات و شخصیسازیهایی، به استفاده از آن شیءِ تغییر یافته میپردازیم ولی در لحظاتی هم با آگاهی درست ولی با درد و رنج بسیار با کار و آنچه بر ما گذشته، به ترمیم و شفای این زخمها میپردازیم تا شاید مرهمی باشد بر این تنها، دلها، جانها، امیدها، بودنها تا آنچه شده است را زخم نزنیم-زخم نرسانیم.
سمیرا محمدقلی/ آذر۱۴۰۰

گالری بهار خانه هنرمندان ایران